· Δίστιχα από τη Συλλογή του Κώστα Πιλαλίδη, γεννημένου στον Τετράλοφο Κοζάνης, καταγόμενου από τη Λιβερά της Ματσούκας.
Παράδες ‘κ εκαζάνεψα, αναθεμά τα λίρας
Τρυ(γ)ώνα μ΄ερωθύμεσα το στίπον,τη μαντζίρα σ’
Τα δάκρια μ’ εκυλίουσαν, Καλομηνά χαλαζια
Εγω επαρακάλν΄ατό, κι ατό ΄ποίνεν τα νάζια
Το πρόσωπο σ΄ ανθόγαλα ντο κείται σο καρσάν-ι
Είδα σε οψέ κι οσήμερον, νασάν εμέν, νασάν-ι
Έλα να ποδεδίζω σε ναί μέλι μ’, ναί σεκέρι μ’
Απόψ’ είδα σε σ’όνερο μ’, εκείσνε απάν΄ σο χέρι μ’
Ετέρεσα σον ουρανόν εξέβαν δύο άστρα
Τ’έναν ομοιάζ΄ τον πρόσωπο σ’,τ’άλλο τα ψύ΄α σ΄ τ’ άσπρα
Δύο άστρα είν΄ σον ουρανόν,τ’ έναν παστάν΄ ομοιάζ΄ σε
Το σπαρέλι σ’ δέσον καλά,λύεται κι εντροπιάζ΄ σε
Ρωμάνα τρώει τ’ανθόγαλα, τη μαντζίραν το στίπον
Φτερία στρών΄ και κείται κά΄,κοιμάται ΄λαφρόν ύπνον
Ρωμάνες πάτε σον παρχάρ,καλά δουλείας ποί΄στεν
Όντες τρώτε τ’ ανθόγαλα, το μερτικό μ’ αφήστεν
Γιά σύριξον τα πρό΄ατα σ’, άλμεξον σην ευώρα
Ξύσον το γάλα σο ποτάμ’ φαρμάκωσον τη χώρα
Τα καλύβια λιθόχτιστα, χαρτώματα το στέγος
Και παρχαρέτ’σα ΄έντονε το γιαβρόπο μ’ οφέτος
Αφήστε με ας τραγωδώ σ΄ αούτο το τσιμένι
Τ’ εμόν τ’ αρνίν μικρίκον έν΄, χωρίς εμέν΄ ΄κί μένει
Εμέν οι λύκ΄ εσάρεψαν απάν΄ και σα Καμένα
Θα στείλω σε τα λώματα μ’ λερά και ματωμένα
Πουλί μ’ απές σην αύλια σου κείντανε ξερά ξύλα
κι αρ΄ ας σην εμορφάδα σου ανθούν και φέρ΄νε φύλλα
Αναθεμά το Τορταλί κι ατέν την Τορταλέτσα
εποίκεν με και κλώσκουμαι αρ΄ άμον καρμενέτσα
Το Τορταλί το Τορταλί και ντ’ έμορφον χωρίον
Εκρέμασαν το γάιδαρον απές σο καφενείον
Το Τορταλί το Τορταλί το άνθεν και το κάθεν
Οι παλαιοί επέθαναν το μουχαπέτ΄ εχάθεν
Πολλά ραχιά χωρίζ΄νε μας και ΄κ έχ΄νε τελεσία
Τα γράμματα χαΐρ΄ ΄κ εφτάν΄ πουλί μ΄ ση μανασία
Ση παρχαρ’ τα τσιμένοπα να έμ΄νε έναν οξέαν
Κι έπλωνα τα κλαδόπα μου πουλί μ΄ σ΄εσέν μερέαν
Σε δύο ελάτ΄ ανάμεσα θα χτίζω λαϊστέρα
Να έρται και λαϊσκεται τ’ εμόν η περιστέρα
Εφτά χρόνια ΄κί θα κρούω σον πρόσωπο μ’ νερόν-ι
Να μη σπογγίζω και χάνω το φίλεμαν τ’ εσόν-ι
Έναν πουλόπον έχ΄κ΄έρται με τον κελαηδημόν-ι
Τ’ ομμάτια θ΄ είναι πλουμιστά να έτονε τ’εμόν-ι
Αναθεμά τη μάνα σου την τσούνα την εβραίισα
΄Κ εφέκ΄εμέν να χαίρουμαι και με τ’εσέν τη νέισα
Αναθεμά τη μάνα σου, εσέν να ποδεδίζω
Εφέκα το κετσίνεμα και για τ’εσέν νουνίζω
Χαίρουμαι πώς ΄κί χαίρουμαι, εγώ νασάν εμένα
Άντρας ισ΄ πάει σην ξενιτιά, εσέν θ’ αφήν΄σ΄ εμένα
Αδά σο κατακέφαλον λιθάρια θα κυλίζω
Ατού σα μέσα σ΄ τα λεγνά τα χέρια μ’ θα τυλίζω
Σο θεόν βαρύ να μή έν΄, κάτ΄ θα λέω παιδία
Ο θάνατον ΄κί σύρκεται τ΄ς εγάπ΄ς αρωθυμία
Άντρας ισ΄ σουρουνεύκεται κι εσύ το τσαλίμ΄ σ’ πόλ΄κον
Έναν ώραν αφκά καικά ΄κί πατείς οξυπόλ΄τον
Εντώκεν κι εγκαλιάστεν με αδά σα μέσα μ’ κέσ΄-ι
Είπε με αφέντα πού θα πας, ας είμες αδακέσ-ι
Έμορφος είσαι έμορφος τιδέν ΄κ έχω να λέω
Εγώ πα παλληκάρ’ είμαι το καρδόπο σ’ θα καίω
Αποθαμένον αναστέν΄ ατό τ’εσόν εγκάλια
Νασάν τον κύρ΄ ντ’ εποίνε σε, η μερακλείσα η μάνα
Καλά έλεεν καλά έλεεν ο πατερα μ΄ο Νίκον
Τη άσκεμος το φίλεμαν πικρόν έν΄ άμον στίπον
Κλαίω και κλαίν΄ τα πούλοπα, τραγωδώ, κελαηδούνε
Εγώ όντες ΄κί χαίρουμαι ατά πα ΄κί πετούνε
Ματσούκα μ’ τα παρχάρια σου και τ.’εμορφα τ΄εβώρας
Ατά έσαν τ΄εμέτερα ατώρα είναι χώρας
Τα έμορφα πολλά αγαπώ,εγώ την ψυ΄μ΄ ΄κί χάνω
Απές σ’ έμορφα θάψτε με αρ’ όντες αποθάνω
Ραχιά και ραχιοκέφαλα,ορμάνια και κοιλάδια
Εσας θα σολιτεύ΄νε σας κορίτσια και νυφάδια
Έλα ΄μπα στ’ εγκαλιόπο μου και σα χέρια μ’ τα δύο,
Η ψύ΄μ΄ αν πάει σην κόλασην, εσέν ΄κί παραδί(γ)ω
Όλιον τον κόσμον θα κουρτώ, την θάλασσαν θα πίνω
Με τ’ έναν αναστέναγμαν του ήλ’ το φως θα σβήνω
Τ’ αρνί μ’ επαρεξέγκε με ους τα δύο λιθάρια
Τα δάκρια τ’ εκυλίουσαν άμον μαργαριτάρια
Σο μουχαπέτι μ΄ τραγωδώ, σην εκκλησίαν ψάλλω
Κι εσένα την πεντάμορφον ξάι ασό νου μ’ ΄κ εβγάλω
Εσέν π’ εποίνεν η μάνα πώς έτον αβαράσα
Εποίκε σε παντέμορφον κι εγώ το νου μ’ εχάσα
Η πεθερά μ’ κοδέσποινα, σταυρίτ’ ανάβ΄ μαγκάλια
Τ’ εμόν τ’ αρνίν τσεχέλ΄κον έν΄ ΄κί ξέρ΄ ασήν εγκάλια
Άμον καμήλα κι ανασπάλ΄ τ’ εμόν η Τορταλέτσα
Όντες εκωστελίασα κι ασο ρακίν εμέτ΄σα
Ο Χρήστον και ο Κόντζολας ρακίν όντες θα πίνει
Πάντα εφτάει έναν ευχήν, αρ΄ του θεού να γίνει
Αούτοιν οι Καπικεέτ’ ντο κουσκανιάντ’ πα είναι
«ρίζα μ’» ας λέει ο Κόντζολας και αρχινούν και κρούγ΄νε
Άσπρα φορείς άσπρα ν΄ αλλά΄εις άσπρον η φορεσία σ’
Κι άσπρα τσιτσέκια ξύουνταν ασην πορπατεσία σ’
Όντες θα κουβαλούνε με παίξον την κεμετζέν-ι
Αρ΄ ους να κά΄ σκεπάζ΄νε με να είσαι με τ’ εμέν-ι
Όντες ελύεν το σπαρέλ΄σ΄, κ’ εφάνθανε τα ψύ΄α σ’
Ατότε εβλαστήμεσα Χριστούς και Παναΐας
Όντες φορείς και ν΄ αναλλά΄εις και πας σην εκκλησίαν
Να ποδεδίζω ντο εφτάς τη γονατοκλησίαν
Έλα πουλόπο μ’ με τ’ εμέν, ας πάμε σον Παρχάρ-ι
Κοιμούμες κι αναπάουμες ση σπαρελί σ’ τ’ αστάρι